تونڑیں گھر اچ جو ویلھے دا اٹا نہ ہا
میڈے بچپن کوں غربت دا پتہ نہ ہا
اوں ویلھے ولا کجھ برکت وی ہئی
کجھ اماں تے ابے دی شفقت وی ہئی
میڈے منہ کولوں جو کجھ اکھیندا ڳیا
میڈا ہر ناز نخرہ منیندا ڳیا
ہر بندے کولوں مٹھی ٻولی ملی
میکوں کھیڈݨ کیتے ماء دی جھولی ملی
اوڈوں ابے دا مونڈھا سواری ملی
میڈے خابیں کوں اچی اڈاری ملی
میڈا جوبن جوانی دا ودھدا ریہا
میکوں بد سئیت مقصوم لبھدا ریہا
جڈاں اپݨے سنڑھپ کوئی پک آ لڳے
میڈی گردن تے غربت دا چک آ لڳے
ماء دے پورہیے کشالے کٹھالے ڈٹھن
اوڈوں ابے دے ہتھیں تے چھالے ڈٹھن
ایڈوں ٻھیڑیں بھراویں کوں بکھا ڈٹھے
اے میں پہلی دفعہ وقت ڈکھا ڈٹھے
ول میں محنت کرݨ دی کوئ کاری کیتی
ہک وڈے شہر دو تیاری کیتی
اڳوں گودے دے بنگلے دی چھت ٻھرݨی ہئی
شئیت اپݨے بدن دی میں رت ٻھرݨی ہئی
جہڑا ڳل اچ غریبی دا پٹا ملیے
میڈی کنڈ اتے سلہیں دا چٹا ملیے
میڈے معصوم سر کوں تغاری ملی
میڈے کمزور بت کولوں بھاری ملی
اوڈوں گودے دا دڑکا اۓ سہی نہ کڈھیں
شام تونڑیں ایں گارے چوں کہی نہ کڈھیں
گارا مکے تے گارا ولا لووݨے
پنجھا سیمنٹ دی ٻوری تئیں ڈھووݨے
جینجھاں وقت آڳئے چپ کر نبھیندا ریہاں
بھوڳ غربت دے ہن میں ٻھوڳیندا ریہاں
شام تونڑیں تغاری اساری ملی
شامیں فٹ پاتھ تے جا پتھاری ملی
کڈیں اٹھدا ریہا کڈیں سوندا ریہاں
رات ساری مقدر تے روندا ریہاں
فجریں تونڑیں آ تھوڑی جھئیں صبر ملی
اوڈوں ابے دے مرݨ دی خبر ملی
ہر بندے دی ٻٹ دا بہانہ تھیاں
جڈاں واپس میں گھر دو روانہ تھیاں
گھر پہنچاں تاں کہیں دے سہارے منگیے
چند ٹکے وی کہیں توں ادھارے منگیے
میڈے بچپن دے ڈو چار یاریں کنوں
کجھ قریبی جھئیں رشتہ داریں کنوں
صرف کفن دی قیمت ادھاری ملی
بے تحاشہ میکوں شرمساری ملی
مسیں مسیں میں پورا آ کفن کیتے
ونج تے ابے کوں غستان دفن کیتے
ایڈوں ڈو چار بھینڑیں جھر کرݨے ہن
اوڈوں ابے بہشتی دے قل کرݨے ہن
ایڈوں اماں کوں موزی بیماری لڳی
میڈے اندر کوں ٻئی ضرب کاری لڳی
ساری زندگی کتھائیں نہ سکھ ٹکریے ہن
میڈی اٹھدی جوانی کوں ڈکھ ٹکریے ہن
کم عمری دے وچ دھکڑے دھوڑے ملیے
میڈی چڑھدی جوانی کوں چوڑھے ملیے
در تے نسریے ہوئے غربت دے سٹے ڈٹھم
لہندی ڈھاڑھی دے وچ چٹے تیلے ڈٹھم
ول میں سوچم جو میں کتنا مجبور ہاں
میکوں پتہ لڳے میں تاں مزدور ہاں
جڈاں بچپن دا ویلھا ولا یاد آئے
میکوں ساغر موہاݨہ خدا یاد آئے
تونڑیں گھر اچ جو ویلھے دا اٹا نہ ہا
میڈے بچپن کوں غربت دا پتہ نہ ہا